Laatste weekend

Dag allemaal,

Onze laatste dagen op Gambiaanse grond zijn ingegaan dus zorgen we nog even voor een verslagje van ons laatste weekend.

Vrijdagavond hebben we gekookt voor alle bewoners van de compound ( ongeveer 20 personen) om hen te bedanken. We hebben al enkele keren besproken wat we zouden maken en uiteindelijk komen we tot de beslissing van spaghetti carbonara, een gerecht dat ze hier niet kennen. We konden niet de traditionele versie maken, maar we zorgen ervoor dat onze eigen aangepaste versie ook een succes zal worden. We zetten alle tafels buiten klaar zodat we allemaal samen aan een grote tafel kunnen eten. We verdelen onze spaghetti in 3 grote schotels waar we dan allemaal uit zullen eten. Iedereen wordt aan tafel geroepen en het diner kan starten. Het resultaat van onze kookkunsten mag er zijn, want er wordt goed gegeten. En worden verschillende speeches gegeven door iedereen, het is een heel mooi moment. Lamin verteld ons de reden waarom samen eten zo belangrijk is. De schotel is het hart van een familie, een teken van steun en respect voor elkaar. Deze avond is er zeker een die we zullen koesteren. We sluiten af met een stuk fruit en een gezellige discussie over hoe 2 culturen van elkaar kunnen verschillen.

We willen ons laatste weekend in Gambia nog wel wat bezichtigen dus gaan we zaterdag naar de mangrove en Lamin Lodge en zondag naar Paradise Beach.

Zaterdag middag vertrekken we samen met Ibrahim en Tida naar de main road om van daaruit de bushtaxi te nemen richting Banjul. We stappen uit aan de brug en wandelen tot aan de bootjes. Van luxe was er geen sprake, het leek meer op een oude vissersboot. We hadden onze verrekijkers mee omdat er ons verteld is dat dit gebied bekend staat om aan birdwatching te doen. We zijn geen kenners maar dachten toch een mooie felblauwe vogel te zien. Kaat schreeuwde heel fier: “ Ik heb hem op foto!!”. Emmeli had ondertussen ook een vogel in het vizier, ze dacht dat ze het over dezelfde blauwe vogel had maar dat was niet zo. En toen keek Manon eens goed met haar verrekijker en riep dat het gewoon een zak was. Een hilarisch moment dat niet gauw vergeten zal worden

Na onze thuiskomst hebben we ons allemaal gedoucht en hebben we ons klaar gemaakt voor het optreden van Cappucino waar we samen met de jeugd van de compound naartoe gegaan zijn. We hebben de Gambiaanse wine onder de knie gekregen en ze laten zien hoe we in België feest vieren. Dit allemaal ondanks dat de stroom drie keer is uitgevallen voor ettelijke minuten. Het was een hele toffe avond, we zijn blij dat we dit met hen konden delen.

Zondag hebben we besloten om eens echt goed uit te rusten en een dagje naar het strand te gaan. . Het is een lange trip met de bushtaxi, we moesten drie keer overstappen om in Sanyang beach te geraken. Toen we voor de laatste keer moesten overstappen moesten we een van de gele taxi’s nemen. Deze vragen altijd een hogere prijs, omdat wij geen toeristen zijn kennen we de prijzen ondertussen en wilden we dus geen 12,5 D betalen. We probeerden wat af te dingen zoals we altijd doen en ineens kwam de alkalo van Sanyang ( Jaber Jabang) naar ons toe. Hij zei dat hij onze taxi zou betalen omdat wij health workers waren en hij respect heeft voor wat wij in zijn dorp doen. We wilden het geld in eerste instantie niet aannemen maar hier wilde hij niets van weten dus gingen we mee met de taxi die hij betaalde. We voelden ons hier niet goed bij en wilden graag iets terug doen voor die man. Op het strand kwamen we de student teachers tegen. We vertelden hen ons verhaal en zij zeiden dat hij dat voor hen ook al enkele keren heeft gedaan. We hebben het dan maar bekeken als een teken van groot respect voor ons en het zo gelaten. We zijn samen met de teachers op het strand gebleven om naar de zonsondergang te kijken.

Maandag: Emmeli is jarig! Het is een dag vol verassingen voor haar. ’s Morgens hebben we iedereen opgetrommeld om voor haar te zingen. We hebben versiering opgehangen en taart besteld, allemaal zonder dat zij er iets van wist. Je gelooft dus wel dat ze heel erg verrast was toen ze alles zag. We ontbijten en vertrekken naar Dimbaya om daar voor de laatste keer onze wondzorg kliniek recht te zetten. We zien weer verschillende patiënten en we zien ook vooruitgang bij de wonden die we voor de derde keer verzorgen. We kunnen met een goed gevoel terug naar huis keren. Nadat we al onze patiënten gezien hebben gaan we nog naar de markt. De houtmarkt Brikama is minder toeristisch dus kunnen we rustig rondkijken in de verschillende winkels. We vinden allemaal wat we nodig hebben en zijn tevreden met onze opbrengst. Na een lange dag keren we terug naar de compound. We maken ons klaar voor een afscheid- en verjaardagsfeest, we trekken hiervoor onze Afrikaanse kleren aan. Fatou heeft heerlijk voor ons gekookt. We zitten allemaal samen buiten onder de grote boom die ze gezellig verlicht hebben. Het is een emotionele avond voor ons omdat we weten dat het een van de laatste in Afrika is. Na de taart voor Emmeli krijgen we onze Afrikaanse namen. Manon heeft eigenlijk al sinds het begin een bijnaam. Haar naam betekent in Mandinka Poriage, dit is een soort ontbijt met couscous. Overal is Manon dadelijk bekend en wordt ze ook vaak terug herkend. Haar officiële Afrikaanse naam is Umi. Emmeli wordt Aïsha gedoopt, An geven ze de naam Binta en Kaat krijgt de naam Yama. Na het eten wordt er nog gelachen en gedanst. We zijn erg blij en onder de indruk van deze avond, tegelijk zijn we ook wat triest omdat het bijna tijd is om van onze tweede familie afscheid te nemen.       

Morgen zal er geen tijd zijn om een verslag te maken dus om af te sluiten willen we nog zeggen dat dit voor ons een fantastische ervaring was. We hebben veel bijgeleerd, veel gezien en vooral heel veel genoten. We nemen met spijt in ons hart afscheid van Afrika, van de mensen in de compound die zoveel voor ons hebben gedaan. We kijken met een goed gevoel terug op deze stage en komen hopelijk nog eens een keertje terug!!

Emmeli, Manon, An, Kaat